เรื่องราวของฉัน

[kaizas]

พวกเราเป็นคนๆหนึ่งที่โดนบูลลี่อยู่เป็นประจำเราเป็นคนเขินอาย ไม่มีความมั่นอกมั่นใจ ธรรมดาแล้วส่วนตัวเป็นคนเรียนดีมาตลอด เมื่อขึ้นชั้นมัธยมพวกเรานั้นโดนบูลลี่ในหลายๆเรื่องจากเพื่อนและก็คนที่อยู่รอบข้าง จนกระทั่งเราไม่ต้องการที่จะไปโรงเรียนหรืออกนอกบ้าน แต่บ้านก็ไม่ใช่ที่ที่เหมาะสมที่สุดเพราะเหตุว่าครอบครัวชอบต่อว่าและไม่ให้กำลังใจเลย ย้อนไปตอนเราอายุ12พวกเราถูกทิ้งให้อยู่บ้านผู้เดียวยาวนานหลายวันเพราะเหตุว่าแม่ไปเฝ้าตาที่เจ็บป่วยที่โรงพยาบาล เราเริ่มคิดว่าไม่มีใครต้องการเราเลย เพียงพอถึงช่วงปิดเทอมพวกเราเริ่มมีลักษณะอาการเหม่อ ไม่ค่อยพูด มิได้พึงพอใจคนรอบข้าง วันแล้ววันเล่าพวกเราก็เล่นเพียงแต่โทรศัพท์ไม่ค่อยทานข้าว เราอยู่อย่างนั้นต่อเนื่องกันเป็นระยะเวลาที่นานๆ แม้กระนั้นเมื่อแม่มีความเห็นว่าพวกเราเริ่มเปลี่ยนไป แม่ก็กล่าวว่าเราติดแต่ว่าโทรศัพท์ไม่สนใจการเล่าเรียนถึงได้ทึ่มอยู่แบบงี้ พวกเรารู้สึกเศร้ามากที่แม่ไม่เคยคิดจะปลอบโยนพวกเราเลย เมื่อเปิดภาคเรียนเราก็ท้อสำหรับการเรียนมากมายแต่ก็ยังเรียนได้ไม่มีปัญหาอะไร เราไม่สนใจผู้ที่บูลลี่จนถึงเขาเลิกบูลลี่กันไป ในคาบสังคมเราไล่ตรวจงานจนถึงคิดว่าครบแล้ว แต่ว่าเมื่อตรวจพวกเรามีงานหนึ่งที่ยังไม่เสร็จพวกเราทำเพียงแค่ข้อเดียวเมื่ออาจารย์ถามคะแนนพวกเราบอกครูว่าได้1คะแนน เราที่ธรรมดาแล้วไม่เคยถูกอาจารย์ว่าร้ายแรงก็ได้โดนคุณครูติว่า "คุณใช้สมองหรือคิด คนอะไรจะทึ่มขนาดนี้" พวกเรารู้สึกเสียใจ  จนถึงเกือบร้องแม้กระนั้นเราก็เก็บอาการไว้เพื่อนพ้องก็พากันหัวเราะพวกเรา หลังจากนั้นเราก็ไม่เคยรู้ควรจะทำเช่นไรกับชีวิต กระทั่งปัจจุบัน

บทความจาก [url=https://servicevip789.wixsite.com/storyblogforyou]storyblogforyou[/url]